POOR AHMET


Ahmet’s mother and father were poor. They were living in a small house with only one room. Since his father’s lungs were ill, he compulsorily retired. Ahmet finished primary school in difficulty by selling pretzel out of school time. Later by the help of his neighbour he started to work in a restaurant to do the washing up. Ahmet had taken the first step to realize his dreams. He had met the wonderful meals which he formerly used to see behind the restaurant windows. Now he had ¤¤¤¤ three courses a day. He had kept Uncle Veli, who was cooking in the restaurant, observing. He would learn cooking from him and he would be a cook himself, too but Ahmet would work not in somebody else’s restaurant but in his own one.
Ahmet opened a restaurant in the city centre after he had done his military service. Because his meals were very delicious, the restaurant was ¤¤¤¤ of customers. He was earning well. Sometimes poor people used to come to the restaurant and eat free meal.
The waiters working in the restaurant and the customers couldn’t find any sense of Ahmet’s going and leaving two plates of meals to an empty table during lunch times. How would they know that they were Ahmet’s present to his mother and father, whom the poverty had finished years ago? They also wouldn’t be able to hear that while putting the plates on the table Ahmet was murmuring “you aren’t going stay hungry any more from now on mummy and daddy. Have your meals and get yourself very ¤¤¤¤.”

Written by: Serdar YILDIRIM

FAKİR AHMET

Annesi, babası fakirdi Ahmet’in. Tek göz odalı bir gecekonduda oturuyorlardı. Babasının ciğerleri hasta olduğundan zorunlu emekliye ayrılmıştı. Ahmet okul olmadığı zamanlar simit satarak zorlukla ilkokulu bitirdi. Daha sonra komşusunun yardımıyla bir lokantaya bulaşıkçı olarak girdi. Ahmet hayalini gerçekleştirmek için ilk adımını atmıştı. Eskiden lokantaların camları arkasında gördüğü o güzelim yemeklere kavuşmuştu. Artık günde üç öğün karnı doyuyordu. Lokantada yemek pişiren Veli dayıyı göz hapsine almıştı. Ondan yemek yapmayı öğrenecek ve kendi de bir aşçı olacaktı ama Ahmet başkasının lokantasında değil kendi lokantasında görevini yerine getirecekti.

Ahmet askerden geldikten sonra şehrin mevki yerinde lokanta açtı. Yaptığı yemekler çok lezzetli olduğu için lokanta müşterilerle dolup taşıyordu. Kazancı yerindeydi. Ara sıra muhtaç insanlar lokantaya gelirdi ve bedava yemek yerlerdi.

Lokantada çalışan garsonlar ve müşteriler Ahmet’in öğle vakitleri boş bir masaya giderek masanın üstüne iki tabak yemek bırakmasına bir anlam veremezlerdi. Onlar ne bileceklerdi yıllar önce sefaletin bitirdiği anne ve babasına Ahmet’in armağanını. Hem onlar duyamazlardı ki, tabakları masanın üstüne bırakırken Ahmet’in “ Bundan sonra aç kalmayacaksınız anneciğim ve babacığım. Alın yemeklerinizi karnınızı bir güzel doyurun “ diye mırıldandığını.

Yazan: Serdar Yıldırım

JACKAL

One of the jackals found a rifle while it was walking in the jungle. It recognised there were two cartridge in the rifle, and it immediately started robberies. Animals in the jungle, properties of which were
stolen and were under threat convened and they arrived before lion.
The lion was informed about the circumstance and this made it very angry and thereafter, it followed the jackal around.

The lion seeing the jackal to walk some ahead has roared. The jackal
pointed its gun at it when it saw that the lion was approaching, and immediately before opening fire, the lion frightened and started running away. Thereupon, the jackal run after the lion, too. Just then, a river appeared in front of them. Both of them swam and crossed the river.
The lion run a while and then suddenly stopped running. The jackal stopped as well. The lion turned back and walked over the jackal.

The jackal realized that wet rifle did not open fire and thrown the rifle
out and it crossed back the river. The lion followed the jackal.
The lion chased the jackal for a long time in the jungle, and it hit a fist
on it as soon as caught it. The jackal escaped with great difficulty its life from the lion. From then, no body has seen it in the surrounding.

ÇAKAL

Çakalın biri ormanda gezerken bir tüfek bulmuş. Bakmış tüfekte iki fişek var, hemen soygunlara başlamış. Malı çalınan, tehdit edilen orman hayvanları toplanıp aslanın huzuruna çıkmışlar. Durumu öğrenen aslan çok kızmış, çakalın peşine düşmüş.

Çakalı ilerde giderken gören aslan kükremiş. Çakal aslanın geldiğini görünce tüfeğini doğrultmuş, tam ateş edecekken aslan korkmuş, kaçmaya başlamış. Çakal da aslanı kovalamış. Derken, önlerine bir ırmak çıkmış. Ikisi de yüzerek karşıya geçmiş. Aslan biraz daha koşmuş, sonra aniden duruvermiş. Çakal da durmuş. Aslan geri dönüp çakalın üstüne yürümüş.

Çakal ıslanan tüfeğin ateş etmediğini görünce tüfeği atıp ırmaktan karşıya geçmiş. Aslan da peşinden gelmiş. Aslan çakalı ormanda uzun süre kovalamış, yetiştiği yerde vurmuş. Çakal güçbela canını kurtarmış. Bir daha onu oralarda gören olmamış.

Robot Eagle – İngilizce Hikaye-Türkçe Tercümesiyle

Professor Jack Stingo used to make some experiments, was trying to invent things in his free time on the basement floor of his house, which he converted into a laboratory. In the last few years he paid all his attention to make a robot eagle and concentrated his works on this way. He had already made two robot eagles and had flown them with a remote control in his house’s large garden, which was in the ghetto, but that was not his main aim.

Professor Jack Stingo knew that making a well – developed robot eagle was in turn. This robot eagle would have a lot more different qualifications than the other robot eagles: It would have all the information it should know through the mini computer in its brain and it would search the eagles’ lives by having close relationships with them by the light of this information. It would transfer its observations to the professor’s computer in the laboratory after interpreting them in the mini computer in its brain. By the way everything he saw through the camera in its eyes would be seen by the professor on the computer’s screen being in the laboratory.

The desire to learn new and different knowledge was an unforsakeable passion of human mentality and it wasn’t contended with that and the effort to learn even the unknown would be used as a springboard and each new knowledge could be presented for the good of mankind.
Professor Jack Stingo completed to make the robot eagle after a tiresome work, which lasted three years; he took the robot eagle out to the garden, turned back to the laboratory, sat in front of his computer and he made the robot eagle fly by actuating the remote control. After touring a little, the robot eagle headed for towards the mountains. It would join the eagles living at the steep and rugged reef and would search their lives. After flying a while, the robot eagle saw an eagle flying by making large circles at a very high level. What was this eagle doing? What was its aim of flying by making large circles? It should be asked him. It rose. When it came near to the eagle it asked:
“Excuse me, why are you turning all the time there?” The eagle showed a very harsh and brutal reaction:
“Shut up, go away, don’t you have any business? Push off…”

The robot eagle immediately went away from there. What kind of an eagle was that? He had apologized and asked why he had been turning. Why had the eagle dismissed him? The robot eagle passed that night in peace. The following day when he nearly had reached the steep and rugged reef, he saw an eagle nest. There were two eagles and a nestling, he headed towards them. The two eagles left the nest at he same time and they held up. After one of the eagles said:
“What do you think you are doing? What impertinence! I was chasing a game yesterday, you made me talk just before I would chase, and you made me miss my game and today you are trying to come to my nest. These are terrible mistakes and there is no mercy for them. An eagle has to know these wherever on earth he lives. I don’t know why but I think that you have made these mistakes without knowing. If you knew them, you couldn’t stand so calm before me. Now go away from here without saying anything and never meet me again. I will pull you to pieces at your third mistake. Oh, he is still standing”, he wanted to throw himself into the robot eagle. The robot eagle immediately turned back and started to run away from there as quick as possible. The eagles turned back to their nests after chasing the robot eagle for a while. The robot eagle went down to a reef, which was on the hillsides of a mountain, after flying for nearly half an hour. The environment was quite silent. He started to interpret the events on his mini computer in his mind and transfer all the talks to the professor’s computer. After he finished the process, he heard an eagle’s voice while he was trying to find to which way he should fly.

“Hey buddy!… What are you doing there? May I come near you?” The robot eagle turned his head to left and looked. An eagle had perched on the reef further and was shaking one of his wings. “If you want to talk, I can come near you. Would you like me to come, buddy?” This was a chance that the robot eagle sought but couldn’t find. The chance was there for him. It was called chance and he wouldn’t miss the chance.
“Come on buddy, let’s come and talk!” The eagle flew and perched near the robot eagle.
“I have been watching you for a while, buddy. You were quite dreamy a few minutes ago, as if your body was here but your mind was in another place or let’s say you seemed me like that.”
“What you have said might be true in some way. Everything has a reason. If you move backwards from here, you will reach the occurrence; if you move forwards, you will reach the result.”
“It is possible to reach the result by eliminating the reasons of its occurrence, isn’t it buddy?”
“Completely right. Let’s talk in short! I am a robot eagle made by a scientist called Professor Jack Stingo. I am on duty to search the eagles’ lives. The number of the eagles in the world is decreasing steadily. This situation is known by the mankind and studies are done so that the eagles breed won’t become extinct. The professor will present the knowledge, which he has got through me, for the mankind’s opinion and the things that people know will consolidate with the new knowledge about the eagles. The studies made by this knowledge’s light will make the eagles propagate. It must be your duty to attend to such a useful aim as an eagle.” After the eagle looked very puzzled at the robot eagle’s face, he recovered himself.

“That means to say that you are a robot eagle. You were behaving strangely but if you hadn’t told me, I wouldn’t have understood that you were a robot. Anyway we mostly hunt during the day. Each eagle has a different game reserve. An eagle can’t enter another eagle’s game reserve. It is forbidden. We don’t like being disturbed while chasing a game and relaxing in our nest. If somebody disturbs, they will be reacted and put in their places. We don’t often push and shove one another. Its reason is that two eagles rarely come together and see each other except the family. As you know the eagles are the rulers of the skies. No other flying creature can break a lance with us. We build our nests on the summits of the mountains, at the steepest and most unreachable places of the reefs. We live there away from the strangers’ eyes. Sometimes a snake comes, from where I don’t know, and pesters the eggs in the nest. If there are three eggs in the nest, it certainly snatches one or two of them.

It is impossible to leave the nest when there are eggs. We hunt snakes every day but since they propagate very quickly, those snakes’ numbers never decrease. It is a problem even they exist or not. By the way the people shoot and kill them with rifles. Why do people kill the eagles although they don’t eat their meat? No, such a nonsense thing can’t happen. If there weren’t any eagles, there would be snakes and centipedes everywhere. Common voles would be come across at every step. If these common voles propagate, there would neither be fields and vineyards nor gardens. They would wipe away all the crops. As a result the ones would be the people who would go hungry, this is my remark.”

The following talks were in the way of question – answer. The robot eagle asked the questions that he couldn’t answer, and the eagle answered. After talking a little more for a while the robot eagle said:
“That’s enough, thank you buddy.” The eagle said “Thank you actually, buddy” and it flew away. The robot eagle immediately transferred the talks to the professor’s computer. The robot eagle, who continued his observations for a few more days in the environment, set off his journey to return. The information that has been got would be presented to the people’s remark through publication after being compiled.

Written by: Serdar Yıldırım

ROBOT KARTAL

Profesör Jack Stingo üniversitedeki görevinden arta kalan zamanlarda laboratuvar haline getirdiği evinin bodrum katında çeşitli deneyler yapıyor, yeni buluşlar gerçekleştirmeye çalışıyordu. Son birkaç yıldır bütün dikkatini robot kartal yapımına vermiş ve çalışmalarını bu yönde yoğunlaştırmıştı. Gerçi şimdiye kadar iki robot kartal yapmış ve bunları şehrin varoşlarındaki evinin geniş bahçesinde uzaktan kumanda ederek uçurmuştu, ama onun asıl amacı bu değildi.

Profesör Jack Stingo sıranın son derece geliştirilmiş bir robot kartal yapımına gelmiş olduğunu biliyordu. Bu robot kartal diğer robot kartallardan pek çok farklı özelliklere sahip bulunacaktı: Kafasının içine yerleştirilmiş mini bilgisayar aracılığıyla bilmesi gereken tüm bilgilere sahip olacak ve bu bilgilerin ışığında kartallarla yakın ilişkiler kurarak onların yaşantılarını araştıracaktı. Edindiği izlenimleri kafasındaki mini bilgisayarda değerlendirip anında profesörün laboratuvarındaki bilgisayara geçecekti. Ayrıca gözlerindeki kameralar ile gördüğü her şey laboratuvardaki bilgisayarın ekranında profesörün görüşüne açık olacaktı.
Yeni ve değişik bilgiler öğrenmek isteği insan zekasının vazgeçilmez tutkusuydu ve bilinen ile yeterli kalınmayıp bilinmeyeni de bilmek için harcanacak çaba, insanoğlunun gelecekte edineceği yeni bilgilere atlama taşı olabilirdi, her yeni bilgi insanlığın yararına sunulabilirdi.

Profesör Jack Stingo üç yıl süren yorucu bir çalışmadan sonra, robot kartalın yapımını tamamladı; robot kartalı bahçeye çıkardı, laboratuvara döndü, bilgisayarın başına geçti ve uzaktan kumanda aletini çalıştırarak robot kartalın uçmasını sağladı. Robot kartal evin üzerinde birkaç tur attıktan sonra dağlara doğru yöneldi. Sarp ve yalçın kayalıklarda yaşayan kartalların arasına karışıp, onların yaşantılarını araştıracaktı. Robot kartal bir süre uçtuktan sonra çok yükseklerde geniş daireler çizerek uçmakta olan bir kartal gördü. Bu kartal ne yapıyordu böyle? Onun geniş daireler çizerek uçmaktaki amacı neydi? Bunu ona sormak lazımdı. Yükseldi. Kartalın yanına yaklaşınca:

“ Özür dilerim, niye dönüp duruyorsun orada? “ diye sordu. Bunun üzerine kartal sert ve çok şiddetli bir tepki gösterdi:

“ Sus, kaç oradan, işin yok mu senin? Defol git buradan…”

Robot kartal hemen oradan uzaklaştı. Bu ne biçim kartaldı böyle? Özür dileyip, niye dönüp duruyorsun diye sormuştu. Peki kartal neden onu kovmuştu? Robot kartal o geceyi sakin geçirdi. Ertesi sabah sarp ve yalçın kayalıklara yaklaşmıştı ki bir kartal yuvası gördü. Yuvada iki kartal ve bir yavru vardı, onlara doğru yöneldi. Aynı anda iki kartal yuvadan ayrılıp hızla uçarak robot kartalın önünü kestiler. Kartallardan biri:

“ Sen ne yaptığını sanıyorsun? Bu ne münasebetsizlik? Dün av takibindeydim, tam dalışa geçecekken beni lafa tuttun, avımı kaçırdın. Bugün ise yuvama gelmeye çalışıyorsun. Bunlar korkunç hatalar ve kesinlikle affı yoktur. Dünyanın neresinde yaşarsa yaşasın bir kartalın bunları bilmesi gerekir. Neden bilmem senin bu hataları bilmeden yaptığını düşünüyoru m. Eğer bilseydin karşımda böylesine soğukkanlı duramazdın. Şimdi hiçbir şey söylemeden çek git buradan ve bir daha karşıma çıkma. Üçüncü hatanda parçalarım seni.. Bak hala duruyor ” dedikten sonra robot kartalın üstüne atılmak istedi. Robot kartal aniden geriye dönerek, son sürat oradan kaçmaya başladı. Kartallar, robot kartalı bir süre kovaladıktan sonra yuvalarına döndüler. Robot kartal yarım saat kadar uçtuktan sonra bir dağın yamaçlarındaki kayalıklara indi. Çevre oldukça sessizdi. Kafasındaki mini bilgisayarda olayları değerlendirmeğe, tüm konuşulanları profesörün bilgisayarına geçmeye başladı. İşlem tamamlandıktan sonra hangi yöne doğru uçması gerektiğini bulmaya çalışırken, bir kartal sesi duydu.

“ Hey arkadaş!..Orada ne yapıyorsun? Yanına gelebilir miyim? “ Robot kartal başını sola çevirip baktı. İlerde bir kartal kayalıklara konmuş ve bir kanadını sallıyordu. “ Konuşmak istersen yanına gelebilirim. Gelmemi ister misin, arkadaş? “ Bu, robot kartalın arayıp da bulamadığı fırsattı.İşte fırsat ayağına kadar gelmişti.Buna şans denirdi ve bu şansı kaçırmazdı.

“ Gel arkadaş, gel, gel de konuşalım. ” Kartal uçtu, robot kartalın yanına kondu.

“ Bir süredir seni izliyorum, arkadaş. Az önce epey dalgındın, sanki gövden buradaydı, fakat aklın başka yerdeydi veya öyle gibi göründün bana diyelim. “

“ Söylediklerin bir şekilde doğru sayılabilir. Her şeyin bir nedeni vardır. Buradan hareketle geriye gidersen oluşa, ileri gidersen sonuca varırsın. “

“ Sonuca varmak o oluşun nedenlerini ortadan kaldırmakla ortadan kaldırmakla mümkündür. Öyle değil mi arkadaş? “

“ Çok çok doğru..Sözü fazla uzatmayalım. Ben Profesör Jack Stingo adındaki bilim adamı tarafından yapılmış olan bir robot kartalım. Kartalların yaşantılarını araştırmakla görevliyim. Dünyadaki kartalların sayısı giderek azalmakta. Bu durum insanlar tarafından biliniyor ve kartal nesli yok olmasın diye çalışmalar yapılıyor. Profesör benim aracılığımla elde ettiği bilgileri insanlığın görüşüne sunacak ve insanların kartallar hakkında bildikleri yeni bilgilerle pekişecek. Bu bilgilerin ışığında yapılacak çalışmalar, kartalların çoğalmasını sağlayacak. Bir kartal olarak böylesine faydalı bir amaca hizmet etmek görevin olmalı. ” Kartal bir süre şaşkın şaşkın robot kartalın yüzüne baktıktan sonra kendini toparladı.

“ Demek sen bir robot kartalsın. Oldukça değişik davranışlar içindeydin, fakat sen söylemesen
bir robot olduğunu anlayamazdım. Her neyse biz kartallar çoğunlukla gündüzleri avlanırız. Her kartalın ayrı bir av sahası vardır. Bir kartal başka bir kartalın av sahasına giremez. Bu yasaktır. Av peşindeyken ve yuvamızda dinlenirken rahatsız edilmekten hoşlanmayız. Eğer rahatsız eden olursa tepki görür, haddi bildirilir. Kendi aramızda pek itiş kakışımız olmaz. Bunun nedeni aile dışında çok nadir olarak iki kartalın bir araya gelip görüşmesidir. Bildiğin gibi kartallar göklerin hakimidir. Hiçbir uçan yaratık bizimle havada boy ölçüşemez. Yuvalarımızı dağların doruklarına, kayalıkların en sarp ve ulaşılmaz yerlerine yaparız. Oralarda yabancı gözlerden uzakta yaşarız. Bazen nereden bilmem çıkar bir yılan yuvadaki yumurtalara musallat olur. Yuvada üç yumurta olsa birini, ikisini garanti bu yılanlar kapar.
Bir an bile boş bulunmaya gelmez yuvada yumurta varken. Biz de her gün pek çok yılan avlarız fakat çabuk ürediklerinden sayıları hiç azalmaz bu yılanların. Hani olsa bir türlü olmasa bir türlü..Bir de insanlar tüfeklerle vururlar kartalları, öldürürler..Kartal eti yemezmiş insanlar peki neden öldürürler o zaman kartalları? Hayır, böyle anlamsız şey olmaz. Kartallar olmasa her taraf yılan, çıyan dolar. Tarla faresine adım başında rastlanır. Bu tarla fareleri bir çoğalsalar ne tarla kalır, ne bağ, ne bahçe. Bütün mahsulü silip süpürürler. Bunun sonucu aç kalan yine insanlar olur, benden söylemesi. ”

Daha sonraki konuşmalar soru-cevap şeklinde oldu. Robot kartal kafasına takılan konuları kartala sordu, o da bu soruları cevapladı. Bir süre daha konuştuktan sonra robot kartal:
“ Bu kadarı yeterli, teşekkür ederim, arkadaş ” dedi. Kartal: “ Asıl ben teşekkür ederim, arkadaş ” dedi ve uçup gitti. Robot kartal hemen konuşulanları profesörün bilgisayarına geçti. Birkaç gün daha çevrede gözlemlerini sürdüren robot kartal profesörden görev tamamlandı sinyalini alınca dönüş yolculuğuna başladı. Elde edilen bilgiler profesör tarafından derlenip toparlandıktan sonra yayım yoluyla insanların görüşüne sunulacaktı.

Yazan: Serdar Yıldırım

The Big Chance
Frederick Lang


He wasn’t the kind to pick a secretary by the color of her hair. Not Bill
Hargrave. Both Paula and Nancy had been smart enough to know that. And for some
time everyone in the office had known that one of them, Paula or Nancy, was
going to get the job. In fact, the decision would probably be made this
afternoon. Hargrave was leaving town and wanted to settle the matter before he
left.
The two girls could see him from their desks outside his office. Maybe it was
only some correspondence that he was looking at with cool, keen eyes. But for a
moment his finger seemed to pause above those two efficient little pushbuttons.
If he pressed the left one, it would be Paula’s pulse which would begin to beat
faster.
Paula couldn’t keep her eyes off that light on her desk. She kept making
mistakes in her typing and nervously taking the sheets of paper out in order to
start all over again.
She leaned across her typewriter and said to Nancy, “The boss is all dressed up
today. He must be going on a special trip.”
She was just talking to relieve her nervousness. Nancy took her time about
answering. She wasn’t used to having Paula talk to her in such an intimate tone.
Not since they’d learned a month ago that they were both in line for a
promotion, for the important job as Bill Hargrave’s secretary.
“He does look nice.”
Hargrave was young and outside of office hours he was said to be human. But that
wasn’t why he’d gotten to be one of the important officials of the company until
they saw him one day in one of the top executive positions.
The two girls saw him get up from his desk and walk to the doorway of his
office. He stood there with one hand in a pocket of his blue flannel suit. There
was a small white flower in his buttonhole and the usual keen, unrevealing smile
on his face.
“Did you send for the tickets?” he asked Nancy.
“I got the tickets all right,” she answered, “but…and she tried to smile in the
same hard way the boss did. She looked about as hardboiled as a white kitten.
“But there just aren’t any staterooms to be had,” she told him. “Not for love or
money.”
The boss was certainly disappointed. Anybody could see that.
“Suppose I try it?” Paula suggested quickly.
And for the next ten minutes, half the office employees could hear Paula telling
the ticket agent exactly what she thought of him.
“Listen,” she said, “I don’t care whose reservations you have to cancel…”
Well, the job was worth going after. There was the salary, for one thing. And
there was the prestige. The boss’s secretary knew a great deal about the
business. And there were the interesting people she got to talk to. The
important people. And the boxes of perfume, flowers, and candy they often left
on her desk.
And there was Bill Hargrave for a boss. Young and clever and attractive. That
was a factor, too. Because in the advertising business you called the boss
“Bill,” and he called his secretary “Nancy” or “Paula” and took her to dinner on
the company expense account.
It was all strictly business, but it seemed intimate and informal.
Both Paula and Nancy knew about those dinners. Bill had tried to be fair. He
would ask Paula to stay one night, and it would be Nancy’s turn the next night.
But Paula had been smart. She had soon learned how impersonal Bill Hargrave
could be, even at those intimate dinners. About as personal as one of those
advertisements that says, “This means you.” And she saw how much harder to
please he was during the overtime hours- more irritable, more inclined to be
critical in his manner.
So when Nancy had said, “I don’t mind staying nights, really. I know Paula
usually has a date. She’s popular with the men…” well, Paula had been glad to
let it go at that. She’d been quick enough to see that neither of them was going
to get the job simply on a basis of physical attractiveness, and she was right.
Paula didn’t need any lessons when it came to office politics. She was the one
who was always busy when someone of little importance in the office wanted his
material typed. “Sorry, but it’s impossible, Jack. Why not ask Nancy?”
And they did ask Nancy. It left Paula free to do Bill Hargrave’s work in a
hurry. She was never too busy for Mr. Bill’s work.
When Hargrave finally pressed one of those buttons it was at Paula’s desk that
the light went on. She started to make a grab for her notebook, but she quickly
took out her mirror first. Then she grabbed up her notebook and an envelope that
was on her desk.
As for Nancy, what else could she do but sit there with her pretty blonde head
bent over her typewriter? Nancy was a natural blonde, and that seemed the best
way to describe her.
She just didn’t seem to know any tricks such as Paula did for making herself
more popular with the boss.
The moment Paula got inside Hargrave’s office he asked about that stateroom.
“Any luck, Paula?”
Paula wasn’t dumb. It was the little things that would count with Mr. Bill.
Orchestra seats at the theater when an important client was in the town and the
show was sold out. Or a stateroom when there were “no staterooms to be had for
love or money.”
She handed him the envelope. It contained the two sets of tickets. “That’s your
stateroom number on the outside,” she said in a businesslike way.
She had on a blue flannel suit something like Bill’s, and it was clear he
thought she looked pretty smart in it.
“Don’t forget the time,” she added, “eight-fifteen.”
Hargrave smiled. “So there were no staterooms for love or money, eh?”
He looked again at the number of his stateroom and he put the envelope carefully
in his inside pocket.
Then he told her. She was going to have a new job. He mentioned the salary, too.
He didn’t neglect to mention the salary.
She took it just right- in a very businesslike manner. Just enough of gratitude.
And then, the old sportsmanship. How sorry she felt about Nancy. She didn’t look
sorry
And neither did Bill. He told her it was okay, that she shouldn’t worry about
Nancy, that Nancy wasn’t made for the job anyway, and that besides, he and Nancy
were leaving on their honeymoon tonight. Tonight at eight-fifteen.

Büyük Fırsat

Frederick Lang
O bir sekreteri saçının rengine bakarak seçecek tipte biri değildi. En azından
Bill Hargrave böyle değildi. Hem Paula, hem de Nancy bunu bilecek kadar
zekiydiler. Ve bir süredir de bürodaki herkesin bildiği gibi içlerinden biri,
Paula veya Nancy, işi alacaktı. Aslında, karar muhtemelen bu öğleden sonra
verilecekti. Hargrave kasabadan ayrılıyordu ve gitmeden önce meseleyi halletmek
istiyordu.
Kızların ikisi de, çalışma odasının dışındaki masalarından onu görebiliyorlardı.
Belki de patronlarının sakin, keskin gözlerle baktığı sadece bir mektuptu. Ama
bir an için parmağı, o iki küçük işlek çağrı düğmesinin üzerinde durur gibi
oldu. Eğer soldakine basarsa, daha hızlı atmaya başlayacak olan nabız
Paula’nınki olacaktı.
Paula gözlerini masasının üzerindeki ışıktan ayıramıyordu. Daktiloda hata
yapmaya ve herşeye baştan başlamak için gergin bir şekilde kağıtları çıkarmaya
devam etti.
Daktilosunun üzerinden eğildi ve Nancy’ye, “Patron bugün baştan aşağıya iyi
giyinmiş. Özel bir geziye gidiyor olmalı” dedi.
Sadece gerginliğini yatıştırmak için konuşuyordu. Nancy cevap vermekte acele
etmedi. Paula’nın, kendisiyle böyle samimi bir ses tonuyla konuşmasına alışkın
değildi. Özellikle de, bir ay önce her ikisinin de Bill Hargrave’in sekreterliği
gibi önemli bir işe terfi etmek için aday olduklarını öğrenmiş olmalarından
beridir.
“Hoş görünüyor.”
Hargrave gençti ve mesai saatlerinin dışında insancıl olduğu söylenirdi. Ama
onu, bir gün şirketin üst yönetici mevkilerinde birinde görene kadar şirkette
önemli biri olması gerektiğinin sebebi bu değildi.
Kızların ikisi de onun masasından kalktığını ve çalışma odasının girişine doğru
ilerlediğini gördü. Orada, bir elini mavi kadife takım elbisesinin ceplerinden
birine sokmuş olarak ayakta durdu. Ceketinin yakalarından birinde küçük, beyaz
bir çiçek ve yüzünde her zamanki zeki, kendini açığa vurmaz gülümsemesi vardı.
“Biletleri istettiniz mi? diye sordu Nancy’ye.
“Biletleri hallettim,” diye yanıtladı Nancy, “ama… ve patron gibi aynı ciddi
ifadeyle gülümsemeye çalıştı. Beyaz bir kedi yavrusu kadar çaresiz göründü o an.
“Ama ayırtabileceğimiz hiç özel kompartman kalmamış,” diye açıkladı ona.
“Mümkünatı yok.”
Patron kesinlikle hayal kırıklığına uğramıştı. Bunu herkes farkedebilirdi.
“Bir de ben deneyim mi?” diye çabucak bir teklifte bulundu Paula.
Ve sonraki on dakika boyunca ofis çalışanlarının yarısı, Paula’nın bilet satış
görevlisine kendisi hakkında ne düşündüğünü söylemesini duyoyorlardı.
“Dinleyin,” diyordu, “Kimin rezervasyonlarını iptal etmek zorunda kaldığınız hiç
umurumda değil…”
Eee, iş peşinden koşmaya değerdi. Bir kere, maaşı iyiydi. Ve saygınlığı vardı.
Patronun sekreteri, işler hakkında oldukça fazla bilgiye sahip olurdu. Ve
konuşmak durumunda kaldığı ilginç

insanlar vardı. Önemli kişiler. Ve bu kişilerin sık sık masasının üstüne
bıraktığı kutular dolusu parfüm, çiçek ve şekerler.
Ve Bill Hargrave vardı patron olarak. Genç ve zeki ve çekici. Bu da bir etkendi.
Çünkü, reklamcılık işinde patronuna “Bill” diye seslenirdin, ve o da sekreterine
“Nancy” veya “Paula” derdi ve onu şirket giderleri hesabından ödenen akşam
yemeklerine götürürdü.
Bu mutlak suretle, tamamen işin bir parçasıydı, ancak biraz samimi ve gayri
resmi görünürdü.
Hem Paula, hem de Nancy bu akşam yemeklerini iyi biliyorlardı. Bill adil olmaya
çalışmıştı. Bir akşam Paula’dan kalmasını rica ederdi, ve sonraki akşam yemek
sırası Nancy’ye gelirdi.
Ama Paula akıllı hareket etmişti. Bill Hargrave’in o samimi akşam yemeklerinde
bile ne kadar mesafeli olabildiğini hemen öğrenmişti. Şu içlerinden birinde
aşağı yukarı “Bu sen demeksin” diyen reklam kadar mesafeliydi. Ve onu fazla
mesai sırasında memnun etmenin nasıl daha da zor olduğunu gördü_ daha asabi,
hareketlerinde eleştirici olmaya daha fazla eğilimli.
Ve tabii Nancy “Akşamları ben kalabilirim, gerçekten. Paula’nın genellikle bir
randevusu olduğunu biliyorum. Erkekler arasında oldukça meşhur…” dediğinde,
Paula olayın böyle gelişmesine izin vermekten hoşnut olmuştu. Paula, ikisinin de
bu işi sadece fiziksel çekicilikleri ile elde edemeyeceklerini görmekte
gecikmemişti, ve haklıydı.
İş, büro politikalarına geldiğinde, Paula’nın hiç bir derse ihtiyacı yoktu.
Büroda fazla önemli olmayan biri notlarını daktilo ettirmek istediğinde her
zaman meşgul olan hep oydu. “Üzgünüm, ama imkansız Jack. Neden Nancy’den
istemiyorsun?”
Ve onlar da Nancy’ye rica ederlerdi. Bu Paula’ya, Bill Hargrave’in işlerini daha
acele yapma özgürlüğünü getirdi. O, Bay Bill’in işleri için asla çok meşgul
değildi.
Hargrave en sonunda şu düğmelerden birine bastığında, ışığı yanan Paula’nın
masasıydı. Not defterini kapmak için hareketlendi, ama daha önce çabucak
aynasını çıkardı. Sonra defterini ve masasının üzerindeki bir zarfı aldı hemen.
Nancy’ye gelince, sapsarı kafası daktilosunun üzerine bükülmüş bir şekilde orada
öylece oturmaktan başka ne gelirdi elinden? Nancy doğal bir sarışındı, ve bu onu
tanımlayabilecek en iyi ifadeydi.
Sadece, Paula’nın kendini patrona daha da yakınlaştırmak için başvurduğu
hilelerin hiç birini biliyor gibi görünmüyordu.
Paula patronun çalışma odasına girdiği anda, Hargrave şu kompartman konusunu
açtı.
“Hiç şansımız var mı, Paula?”
Paula aptal değildi. Mr. Bill için önemli olan Ufak ayrıntılardı. Önemli bir
müşteri kasabadayken, tüm biletlerin satıldığı bir tiyatro salonunda orkestra
gösterisi için yer bulabilmek gibi. Veya “ayarlanmasının mümkün olmadığı” bir
zamanda bir kompartman.
Ona zarfı uzattı. İçinde iki kişilik bilet vardı. “Bu salonun kenarındaki
kompartmanınızın numarası,” dedi ciddi bir ifadeyle.
Üzerine Bill’inkine benzer mavi kadife bir takım elbise giymişti, ve bu elbise
içinde patronun onun çok güzel göründüğünü düşündüğü aşikardı.
“Saatini unutmayın” diye ekledi, “sekiz-onbeş.”
Hargrave gülümsedi. “Güya kompartman ayarlamak mümkün değildi, ha?”
Kompartmanının numarasına tekrar baktı ve zarfı dikkatli bir şekilde iç cebine
koydu.
Sonra ona söyledi. Yeni işi o alacaktı. Maaştan da bahsetti. Maaştan bahsetmeyi
ihmal etmedi.
Paula bunu tam anlamıyla uygun bir şekilde-çok ciddi bir tavırla- kabul etti.
Sadece yetecek kadar bir minnettarlıkla.
Ve sonra, şu eski sportmenlik. Nancy için ne kadar da üzülüyordu. Aslında pek de
üzgün görünmüyordu.
Ve Bill de üzgün görünmüyordu. Ona her şeyin yolunda olduğunu, Nancy için
endişelenmemesi gerektiğini, nihayetinde Nancy’nin bu işe uygun olmadığını, ve
bunun yanısıra, o ve Nancy’nin bu akşam balayına çıkacaklarını söyledi. Bu
akşam, saat sekiz-onbeşteki trenle.

Will of the Wind
William Brandon


The Will Of The Wind

Mrs. Hackett found her in her bedroom crying. She stood in doorway and said seriously, I came in to borrow some sugar, Sylvia. The door was open so I just walk in. Now whats on earth s wrong with you?
Sylvia sat up and dried her eyes. Her skirt was wrinkled and her black hair hung in disorder over her forehead. A pin had come out of her imitation lace collar and it had fallen down to catch in the little red buckle at her waist. She said shakily, Hello, Mrs. Hackett. Nothing.
Mrs. Hackett drew down the corners of her mouth. Nothing, indeed. Its because of Chip wanting leave here and go to Canton. Isnt it? Of course it is.
Sylvia pushed her hair aside out of her eyes. I wont do it, she said angrily. I wont.
Mm, Mrs. Hackett said sourly. A boys will is the winds will. Thats a poem. Its the truest thing in the world. It doesnt do any good to fight against it. Remember that and youll have it easier
I wont do it. I wont move around to one mill after another all my life, and never have anything, no home, and no-nothing! I wont!
Well its his job if he wants to give it up.
It isnt! Its just as much mine as it is his. I dont believe in that old idea that a womans just a-a slave, to follow a man around whatever he happens to want to do!
Oh, you dont, Mrs. Hackett said. And just what can you do about it?
Sylvia bowed her head and dried her cheeks with her handkerchief. I dont know, she said.
Of course you dont. Youre nothing but a child, Mrs. Hackett said. Youll be twenty years finding out what to do and by that time itll be too late to do you any good. Unless theres somebody around to tell you to begin with. Somebody who knows.
Sylvia was not impressed. What could you tell me Mrs. Hackett? What could anyone do? Ive argued with him until Im almost crazy but he doesnt even listen any more. Hes got his mind set on moving on, to something different that wont be any different at all, and hell want to go again, and
A boys will is the winds will, said Mrs. Hackett, Thats what the poem says. Its just as true of a man or an old man, for that matter. The older they get the truer it gets, I guess. Only they give up trying to do anything about it after so long a time. She pushed up her lower lip and looked down her nose at Sylvia. Like Mr. Hackett.
Sylvia looked up, surprised. You mean Mr. Hackett used to want to
He was the hardest man to hold down in this town. He got tired of everything, that was his trouble. Its sort of laziness, thats all it is. But he stuck here. He stuck, all right.
Why? Sylvia asked. What did you do?
Well, Mrs. Hackett said, you can take it for what its worth, Sylvia. It worked with Mrs. Hackett, I know that.
But what was it?
Whenever he got all excited about leaving here and going away some place to look for something he thought was better, I simply gave him his way. I didnt oppose him in the least.
Sylvia looked disappointed and confused. Oh.
But, Mrs. Hackett said profoundly, he didnt know it. “”I always took him on a trip. Just a week or so. And I kept him on the jump every minute of it. I always liked little trips around, anyway. Well, bye the time that man would get home again hed be so tired of jumping around that he wouldnt have left for a thousand dollars. “That, Mrs. Hackett said, is something you find about men, Sylvia. They like to start but they like to get back home a whole lot more.
Sylvia said doubtfully. It doesnt seem that Chip would
Maybe he wouldnt. Im the last person in the world to try to give other people advice, Sylvia. Nobody wants it and I guess everyone has to live his own life, anyway. But Mr. Hackett says that theyre shutting down the mill for a week, and if Chip was to spend that week in a car traveling along fast from one place to another, without even a chance to catch his breath.Well, a boys will is the winds willthe idea of that is that the wind can change in a minute.
But what if he wouldnt want to go?
Mm. You tell him you want a little vacation before you move to Canton. If he thinks that youve given in to him about moving to Canton, hell take you. You try it and see.
They went up into Michigan, west to Wisconsin, down through Minnesota and Iowa and St. Louis to Memphis, east to Knoxville and up through Louisville to come to home. They were gone six days. Each day Sylvia arranged it so that they got up very early and were on the highway by daylight and she kept on the job, planning the things to visit at the next stop, until late at night. She called upon Chip to stop often at roadside stands and she filled him with hot dogs, soft drinks and bad coffee. She was surprised and delighted at the dull look that appeared in his eyes on the third day.
Mrs. Hackett came over the day after they returned to bring back the cup of sugar she had borrowed. She said, Well ! and paused expectantly, holding the cup of sugar in both hands.
He went back to work today, Sylvia said. There was a tired note in her voice. He hasnt said a thing about going to Canton for several days.

Rüzgarin Hevesi
William Brandon
Bayan Hackett onu yatak odasinda agliyorken buldu. Kadin kapi araliginda durdu ve ciddi bir sekilde Sylvia, biraz seker dn almak iin gelmistim. Kapi aikti ben de ieri girdim. Simdi Allah askina neyin var yine?
Sylvia dik oturdu ve gzlerini sildi. Etegi burusmustu ve siyah salari alninin zerine daginik sekilde sarkmisti. Taklit dantele benzeyen yakasindan bir igne disari ikmisti ve bluzundaki kk kirmizi kopayi tutturmak iin asagi dogru uzaniyordu. Sesi titreyerek Merhaba Bayan Hackett, bir sey yok dedi.
Bayan Hackett enesinin kenarlarini ovarak hi bir sey yok, gerekten. Chipin buradan ayrilip Cantona gitmek istemesinden dolayi, degil mi. Elbetteki yle.
Sylvia salarini gzlerini nnden yanaklarina dogru itti. Sinirli sekilde Bunu yapmayacagim dedi . Yapmayacagim.
Karamsar bir sekilde himm dedi Bayan Hackett. Gen bir erkegin arzulari rzgarinki gibidir. Bu bir siirdir. Dnyadaki en dogru sey. Buna karsi savasmanin hi bir faydasi yoktur. Bunu hatirla ve bylece daha kolay kabulleneceksin
Bunu yapmayacagim . Hayatim boyunca bir degirmenden tekine dolasmayacagim, ve asla bir seyin olmayacak, evin olmayacak, hi bir seyin olmayacak; bunu yapmayacagim.
Bu onun isi isterse birakabilir.
yle degil . Onun oldugu kadar benim de isim. Su eski fikre,- Kadini her istedigini yapmak isteyen bir erkegin pesinden kosan bir kle gibi gren – fikre inanmiyorum!
Ooo , inanmiyor musun? Peki, sen onunla ne yapabilirsin? dedi Bayan Hackett.
Sylvia basini ne egdi ve yanaklarini mendiliyle kuruladi. Bilmiyorum dedi.
Elbette bilmezsin. Henz daha bir ocuksun. dedi Bayan Hackett. Ne yapacagini grenene kadar yirmi yasina basacaksin ve ve o zaman da kendin iin bir seyler yapmak iin ok ge olacak. Tabii etrafinda bulunanlardan biri sana nereden baslayacagini sylemedigi srece. Birisi kim bilir.
Sylvia etkilenmemisti. Bana ne syleyebilirsiniz ki , Bayan Hackett? Kim ne yapabilir ki? Onunla deli oluncaya kadar tartistim fakat beni dinlemedi bile. Gitmeyi kafasina koymus, sonunda hi bir farklilik yaratmiyacak farkli bir seye ve tekrar gitmek isteyecek ve
Gen bir erkegin arzulari rzgarin istegidir dedi Bayan Hackett. Siirin syledigi bu. Bu konu gen bir erkek iin ne kadar dogruysa yasli bir adam iin de yledir. Yaslandika daha dogru olur, tahminimce. Sadece ok uzun bir zaman sonra bu konu hakkinda bir seyler yapmayi birakirlar. Alt dudagini yukari dogru bkt ve burnundan asagiya Sylviaya bakti. Bay Hackett gibi dedi.
Sylvia kafasini kaldirdi, sasirmisti. Yani Bay Hackett da gitmek isterdi.?
Bu kasabada tutulmasi en zor adamdi. Onun sikintisi herseyden bikmasiydi. Bir esit tembellikti, hepsi bu kadar. Fakat burada kaldi. Burada kaldi, tamam mi?
Niye , ne yaptiniz ki? diye sordu Sylvia.
Sey, degeri ne ise o kadariyla alabilirsin, Sylvia. Bay Hackettta ise yaradi, bunu biliyorum.
Fakat o neydi?
Ne zaman burayi terk edip ve daha iyi oldugunu dsndg birseyler bulacagi baska yerlere gitmekle ilgilendiyse; ben aika ona yolu gsterdim. Hi bir sekilde ona engel olmadim.
Sylvia sasirmis ve hayal kirikligina ugramis bir sekilde bakti Yaa! dedi.
Fakat dedi Bayan Hackett O bunu bilmiyordu.”
“Her zaman onu bir geziye ikardim. Sadece bir hafta veya biraz fazla . Gezinin her dakikasinda onu mesgul ettim. Neyse kk gezilerden her zaman hoslanmisimdir. Yani , tekrar eve geldigi zaman o etrafta dolasmaktan ok yorgun dsms olurdu ki bin dolar verseydiniz bile tekrar gitmezdi.” Bu dedi Bayan Hackett senin erkekler hakkinda grendigin bir sey, Sylvia. Onlar baslamaktan hoslanir ama en sonunda eve dnmekten ok daha fazla hoslanirlar.
Sylvia tereddtle Chip vazgeecek gibi gzkmyor
Belki vazgemeyecek. Dnyada diger insanlara gt verecek son kisiyim, Sylvia . Kimse tavsiye istemez ve bence herkes yine de kendi hayatini yasamak zorundadir. Fakat Bay Hackett degirmeni bir haftaligina kapatacagini sylyor, ve eger Chip bu haftayi bir sehirden digerine hizlica, hatta nefes almasina bile firsat vermeden arabayla yolculuk yaparak geirirse.. gen bir adamin istegi, rzgarin istegidir. Bu rzgarin bir dakika iinde degisebilecegi fikridir.
Fakat; ya gitmek istemezse?
Himm, sen ona Cantona gitmeden nce ufak bir tatile ikmak istedigini syle. Eger senin Cantona gitme fikri hakkinda ona boyun egdigini dsnrse, seni tatile gtrr. Dene ve gr.
Michiganin kuzeyine, doguya Winconsine, asagi dogru Minnesota ve Iowa ve St. Louisden Memphise, batiya Knoxvillene ve eve gelmek iin yukariya Louisvilleye gittiler. Alti gnlgne gitmislerdi. Her gn Sylvia geziyi dzenledi dolayisiyle ok erken kalktilar ve gndzleri otoyoldaydilar ve bir dahaki duracaklari yerde neleri ziyaret edeceklerini planlama isini Sylvia gece ge saatlere kadar srdrd. Sylvia Chipten sik sik yol kenarindaki bfelerde durmasini istedi ve ona sosisli sandvi , alkolsz iecekler ve kt kahve yedirip iirtti. nc gn Chipin gzlerinde grnen donuk bakislara sasirip ve sevindi.
Dndklerinin ertesi gn Bayan Hackett dn almis oldugu bir kase sekeri geri vermek iin ika geldi.
Eee!?! dedi ve her iki eliyle seker kabini tutarak umutla bekledi.
Bugn ise geri dnd dedi Sylvia. Sesinde yorgun bir ifade vardi. Bir ka gndr Cantona gitmeyle ilgili bir sey sylemedi!
Himmm ! Peki eve geldiginde ne syledi ? diye sordu. Evin ona hi bu kadar gzel grndgn asla dsnmedigini. syledi. Sylvia basini salladi. Mutfak sandalyesinin birine oturdu ve bir an iin dsncelere dalmis gzkt. Aynen yle syledi! dedi en sonunda.
Bir ay boyunca onu sinemaya gitmek iin bile evin disina ikaramayacaksin. Sana sylemistim.Rzgarin arzulari iste siir bu. Onlarin hepsi ayni ,btn erkekler. Seker kasesini mutfak dolabina koydu ve Sylviaya bakti. Ama senin bu konudan ok mutlu grndgn syleyemem. ok yorgunsun.
Sylvia enesini ellerinin zerine dayadi. Iini ekti ve Sanirim bu kasabadan bir para sikildim. Sadece dn geri geldigimizde dsndm ve bu kasaba ok eski, kirli, sikici, bunaltici grnd ve dsndm de btn mrmz burada geirecegiz, yapacak bir sey olmadan sadece ayni eski .Aman, Sadece dsnyordum!
Bayan Hackett geri ekildi ve ciddi bir sekilde Sylviaya ya bakti ve Sadece yorgunsun, Sylvia. Aman Allahim, su uzun gezi ..dedi.
Sylvia basini kaldirip bakti, gzleri parliyordu. Fakat ben yorulmadim ki dedi. Harika bir zaman geirdim.